Η θεωρία πάνω στο κάθε τι είναι σπουδαία αλλά η πρακτική της εφαρμογή είναι ο μόνος λόγος που κάνει την θεωρία σημαντική. Πάνω στα θέματα που ήδη έχουμε ανοίξει κάνουμε πειράματα που σε λίγο καιρό θα γράψουμε αναλυτικά τα θετικά και τα αρνητικά αποτελέσματα και τις παρατηρήσεις. Τίποτα ακόμα δεν μας οδηγεί στο συμπέρασμα της ολικής αποτυχίας ή κάποιας σημαντική επιτυχίας. Τα θέματα αυτά περιστρέφονται γύρω από το στοίχημα της μερικής κατάκτησης της αυτονομίας της τροφής σε αστικό ή ήμι-αστικό περιβάλλον. Τα πειράματα περιστρέφονται γύρω από την υδροπονία, ενυδρειοπονία, και τα μανιτάρια.
Τι ακριβώς όμως σημαίνει αυτό θεωρητικά; Ας πούμε ότι “προσπαθούμε” να αναπαράγουμε τις συνθήκες της ιδανικής καλλιέργειας, δηλαδή του ιδανικού χώματος και της γης που δεν έχουμε σε ένα τεχνητά αποκλεισμένο περιβάλλον. Ας το συνοψίσουμε αυτό το ιδανικό περιβάλλον ως το δάσος ή πιο συγκεκριμένα του ζωντανού χώματος του δάσους. Αναγνωρίζουμε ότι αυτό δεν είναι δυνατό, αλλά το προσεγγίζουμε σε ένα τεχνητά διαμορφωμένο χώρο. Στην ουσία προσπαθούμε να εγκλωβίσουμε τις διάφορες μορφές ζωής του δάσους, της βιοποικιλότητας που υπάρχει εκεί, σε ένα μικρο-σύστημα. Έχουμε νερό, αλλά δεν είναι της βροχής και του χιονιού, έχουμε φως αλλά περιορισμένο σε επιφάνεια, και ακόμα πιο περιορισμένη την οργανική ύλη που ενεργοποιεί αυτόν τον κύκλο της ζωής. Σημαντικότερο είναι ότι δεν έχουμε την έκταση που χρειάζεται κατά το ελάχιστο ένα δάσος για να υπάρξει. Ακόμα και στρέμματα να είχαμε δεν θα είχαμε ένα δάσος, αλλά έναν ίσως ωραία διαμορφωμένο κήπο. Δηλαδή ένα τμήμα νεκρού δάσους. Αυτό ακριβώς είναι το κάθε χωράφι καλλιέργειας και ειδικότερα μονοκαλλιέργειας. Ένα τμήμα νεκρής φύσης.
Είναι καλό να συνειδητοποιούμε τις εκπτώσεις που πάμε να κάνουμε ώστε να επιβιώσουμε σε αυτό το μικρο-κλίμα της πόλης. Βάζοντας συγκεκριμένη τροφή σε μια σακούλα ώστε να θραφεί και να αναπτυχθεί ένας μύκητας, αναπαράγοντας τις ιδανικές συνθήκες που θα εντοπίσει ο ίδιος στο δάσος για να κάνει την αποικία του, περιμένουμε να κάνει τον κύκλο της ζωής του για να πάρουμε τα μανιτάρια να φάμε. Στην ουσία στριμώχνουμε έναν μύκητα σε μια πολυκατοικία, ή διαμέρισμα σε πολυκατοικία στην πόλη. Όπως κι εμείς έχουμε αποκοπεί από το φυσικό περιβάλλον και προσπαθούμε να επιβιώσουμε με έναν ελεγχόμενο τρόπο διατροφής.
Το ζητούμενο δηλαδή είναι να απελευθερωθούμε όπως και ο μύκητας θα προτιμούσε να ζει στο δάσος. Το ίδιο και τα ψάρια σε ένα ενυδρείο που τα υγρά και στερεά περιττώματα τους γίνονται τροφή για μικροοργανισμούς και σκουλήκια που θα παράγουν τροφή για τα φυτά, ώστε να τα φάμε εμείς. Το πείραμα αυτό, εις βάρος των άλλων μορφών ζωής που εκμεταλλευόμαστε για να επιβιώσουμε, είναι σημαντικό ως προς την αναγνώριση του υποκειμένου ως ακόμα ένα τμήμα ενός ευρύτερου πειράματος στο οποίο έχει εγκλωβιστεί η ανθρωπότητα.
Είναι δηλαδή σημαντικό να μην χάνουμε επαφή μεταξύ των ρόλων των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευομένων. Το αν σε κάποιο σχετικά μικρό ποσοστό μπορούμε πρακτικά να παράγουμε τροφή, και μάλιστα υγιεινή και βιολογική/οργανική/μη-μεταλλαγμένη δεν θα πρέπει να μας εγκλωβίσει στο σκεπτικό ότι λύσαμε κάποιο πρόβλημα. Λύνουμε ένα σχετικό πρόβλημα του ανθρώπου σε ένα τεχνητό κλουβί και πως μπορεί να επιβιώσει μέσα στο κελί του. Κυρίως το πείραμα με τους μύκητες είναι μεγαλύτερης σημασίας γιατί είναι “ένας” οργανισμός που αναπτύσσεται και που δεν θέλει όρια. “Ένας μύκητας σαν ένας οργανισμός” αποκεί μιά περιοχή με τεράστια επιφάνεια. Ορισμένοι για εκατοντάδες μέτρα άλλοι ίσως και για χιλιόμετρα. Οι εμπειρία και η γνώση του περιβάλλοντος και το χρονικό διάστημα που ζει αυτός ο οργανισμός του αποδίδει την σοφία που εμπεριέχει να βοηθάει να αναπαράγονται όλες οι μορφές ζωής γύρω του και να συνυπάρχουν αρμονικά. Είναι βασική λειτουργία κάθε μύκητα να εντοπίζει την ανισορροπία σε αυτή την αρμονία και να την επαναφέρει στην ομορφιά της συνύπαρξης και της αμοιβαίας συμβίωσης. Ακόμα και όταν ο “άνθρωπος” κοιτώντας περιορισμένα ένα μικρο-σύστημα, μπορεί και χαρακτηρίζει ένα είδος μύκητα ως παρασιτικό. Στην ευρύτερη εικόνα ένα παράσιτο υπάρχει στον πλανήτη. Ο βιομηχανικός πολιτισμός του ανθρώπου.
Κι εμείς θέλουμε να βάλουμε ένα δάσος σε μια σακούλα, ένα χωράφι σε ένα πλαστικό δοχείο, και μια λίμνη σε ένα ντεπόζιτο. Ναι, μπορούμε να βγάλουμε τροφή στο διαμέρισμα, στο μπαλκόνι, στην ταράτσα, στο υπόγειο, κοστίζει πολύ, έχει αρκετές ελλείψεις ουσιών σε σχέση με το φυσικό, και δεν μας αρκεί. Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε για αρκετό χρονικό διάστημα μέσα σε μια σακούλα/κελί, με νερό, λίγο φως, πρωτεΐνη, υδατάνθρακες, κάποιες βιταμίνες και ιχνοστοιχεία. Αυτά ξέρουμε ότι είναι αναγκαία. Δεν ξέρουμε τι άλλο μπορεί να μας λείπει. Για αυτό ίσως έχουμε μαραζώσει και υπολειτουργούμε.
Συνεχίζουμε το πείραμα και θα καταγράψουμε τα βήματα, τα σωστά και λανθασμένα, τις επιτυχίες και αποτυχίες, με αυτό το σκεπτικό, και τον σκοπό της απελευθέρωσης μας από το πείραμα των λίγων. Θα μπορείτε όλα αυτά να τα αναπαράγετε κι εσείς σε λίγο χρόνο, θα τρώτε φρέσκο μαρουλάκι και λαχανικά από το δοχείο σας, φρέσκα μανιτάρια από την πηγή στο τηγάνι σε δύο λεπτά. Καλά, δεν θα φάμε και τα χρυσόψαρα, αλλά θα μπορούσαμε. Τίποτα από αυτά όμως δεν είναι η λύση που δεν πρέπει να χάνουμε από το σκόπευτρό μας.